یه حرفایی برای خالی نبودن عریضه

سلام
چند روزه رغبت نمیکنم بنویسم.از آنجا که قسمت نظر خواهی برداشته شده بدون توجه به نظرات دیگران می نویسم.گاهی تحت تاثیر درون خودم هستم که ؛آهای با کی هستی؟چی مینویسی مخاطبان تو کی ها هستند؟تو هم همانند صفحه حوادث روزنامه بدون توجه به مخاطبانت مینویسی؟هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش.؛پریشب وقتی چشمم را واکردم گفتم برم یه سری بزنم ببینم کسی از وبلاگ ام دیدن کرده؟بعد با خودم گفتم خوبه والله همه فکر و ذهنت را وبلاگ پر کرده انگار نه انگار که کارهای مهم تری هم داری.مثلا قبلنا تا چشمم از خواب بیدار می شد می پریدم سر مرتب کردن وسایلی که شب گذشته تموم نشده بود .چون گاهی سر و صدا ایجاد میشد و ممکن بود مزاحم  خواب دیگر اعضا خونه بشم رفتم سراغ کتاب خوندن و چه بسا تا صبح کلی مطلب یاد داشت می کردم به طوریکه صبح دل نمی کندم به وظایف صبحگاهی ام بپردازم.و.....و...واین روزا هم  دست به دامان  این وبلاگ شده ام.
با خودم گفتم خوبه دو روزی کم از درد و غم و ناراحتی ها بنویسم.خوانندگان ممکن است جوان باشند و دل لطیف شان طاقت رنج های خودشان را نداره .از رنج دیگران هم بنویسم؟
راستی پسر من مجاز به انتخاب رشته است و حالا این منم که از او انتظار دارم به جای انتخاب رشته مورد علاقه اش شهر خودمون را انتخاب کنه تا بتونم باز هم کنارش باشم .پدرش معتقده او باید هر رشته ایی را دوست داره انتخاب کنه در هر جای ایران و من باید پیه اینو به تنم بزنم که دیگه موقع پرواز پسرمون از آشیانه به سوی سرنوشتش است و من در دلم غوغاست که اگر او در شهری غریب باشد  برای کمک گرفتن چه کسی را خواهد داشت؟و بدینوسیله قبولی او را اعلام میدارم.تا ببینیم انتخاب رشته چه خواهد شد.
خب یه مطلبی را که این روزا ذهنم را سخت مشغول کرده بنویسم.گاهی با خودم فکر میکنم ما آدما را به شرطی دوست داریم که اونا آنگونه باشند که ما می خواهیم نه اونجور که خودشون راحتند و یا قادرند باشند و این خودخواهی است .گاهی فکر می کنم من به دیگرانی علاقه نشون داده ام که حاضر شده اند پله ترقی من باشند و اگر از زیر بار این کار شانه خالی کرده اند بد بوده اند.خدا کند دایره دید خود را وسعت ببخشیم