تصادفا به یک درگیری بین وبلاگی آگاهی یافتم.
............دلگیری و ابراز تنفر و پاسخگویی و دفاع از خود و .....
فکر نمی کنم این جنگ سرانجامی داشته باشه .
همون بهتر که در حد یک درد دل باقی بماند.
از این خبرا زیاد یافت میشه..و امیدوارم همه ماها خیلی زود بزرگتر بشیم تا درونمان را غمی نیازارد.
از طرفین دعوا هم خواهش میکنم جدی نگیرند.
از علامات علاقه همین چیز هاست.
چه خوب که کمتر مهر بورزیم و مهر ورزی هامون را با خویشتن داری حفظ کنیم تا به موقع نثار کسی کنیم که او هم جبران بتونه بکنه.انرژی ها را میشه پشت یه سد نگه داشت تا بعد از طریق کانال قابل قبول و هدایت شده اییآن را به مصرف بهینه برسانیم.
سلام
درد عضو زندگی آدماست
اگه قدرشو دونستی و فهمیدی از کجاست....میتونی اونو تبدیل کنی
به منم سر بزنی ۲ دنیا خوشحال میشم
یکی درد و یکی درمان پسندد
...............یکی وصل و یکی هجران پسندد.
اگر دردم یکی بودی چه بودی ؟اگر غم اندکی بودی چه بودی؟
سلام: صبح بخیر
من که چیزی نفهمیدم . لطفا بفرمائید ببینم که : کی با کی دعواش شده. اگه خانوادگی نیست ما هم بریم تماشا.
(باز که مارا فراموش کردی)
آخ گفتی خواهرم . باخت بزرگ منم این بود اونقدر احساسم رو رو کردم و نشون دادم که دیگه روزمره شده بود . در عین حال اگه کسی هم زیاد برام رو بازی کنه بدم میاد . بهم بگو که ایراد از من نیست . فکر کنم این مشکل یا مسئله تو همه آدما چه زن چه مرد صادقه . لازم نیست احساساتمون رو جار بزنیم . امیدوارم همه دعواها حل شه .
امیر براندو عزیز
کتمان راز فقط به انسان ها کمک میکنه طولانی تر باشند ولی از عرض می کاهد.انسان ها باید ظرفیت داشته باشند که شما به آنها بیان احساس پاک کنی.ولی حیف و صد حیف که هرگاه کسی با دل پاک همه آنچه را در اندرون دل داشت در طبق اخلاص نهاد و تقدیم کرد حاصل اش این میشه که ........
امیدوارم همه آدمها ظرفیت نشون دهند مبادا رسم جوانمردی بمیره